Rene Abrahams van Stichting de Pictura over het werk van Kees Habraken

RENE ABRAHAMS van Galerie Stichting DE PICTURA  Ginnkenweg 6 Breda

over KEES HABRAKEN

ONTMOETEN is iets dat ook in de werken van Kees Habraken - een belangrijke rol speelt.

Kees is in the inner circle een alsmaar rijzende ster aan het firmament.

En dat is hem niet komen aanwaaien.

Habraken heeft voordat hij zich volledig ging toeleggen op schilderen langere tijd het vak van psychotherapeut uitgeoefend, 

Die opleiding en het uitoefenen van dat vak heeft de manier waarop hij de wereld om zich heen waarneemt sterk beïnvloed.

In plaats van voortgaan op een reeds uitgestippeld pad had Habraken de durf te kiezen voor een totaal andere carrière, zulks ingegeven door de liefde voor de schoonheid van de mens en het schildersvak.

De onderwerpen die hij koos waren dan ook geen stillevens of landschappen maar mensen. Habraken is portretschilder maar maakt ook veel "vrij werk".

Zoals hij ooit mensen gedurende zijn werk als therapeut intens moest aanschouwen om te komen tot een dieper liggend begrip,  kijkt hij tegenwoordig als schilder naar zijn modellen.
Kees maakt in opdracht portretten maar wanneer hij zelf modellen kiest zijn dat geen Bredanaars die netjes model komen zitten in zijn atelier te Breda, het zijn mensen die hij zelf gaat zoeken ... all over the world.
Hij gaat daartoe naar vreemde verre landen en komt daarbij op plaatsen waar de toeristen niet durven te komen zoals Papoea Nieuw Guinea, het zijn soms bezoekjes aan streken waar nog kannibalisme heerst.
Hij trok door donker Afrika en toont ons met zijn laatste werken inwoners van een volstrekt onbekende landen  Benin, Togo en Burkina Fasso
Benin is het enige land ter wereld waar voodoo godsdienst een officiële en erkende religie is.
Kees Habraken is geen doorsnee toerist.
hij heeft altijd uitgebreid contact,met de persoon,  voordat hij besluit die te gaan schilderen, want hij wil eerst onder allerlei omstandigheden naar zijn model kijken.
Vaak verstaan schilder en model elkaar niet eens, ze spreken immers elkaars taal niet.
Maar spreken is eigenlijk ook niet nodig voor Kees hij wil kijken, heel goed kijken en na langdurig kijken gaat hij aan de slag met olieverf op doek.
Dat brengt ons levensechte en indringende portretten.
Wanneer men bijvoorbeeld zijn schilderingen ziet van de voodoo aanbidders dan lijkt men het zweet, dat gepaard ging met de trance en aanbidding van die vreemde krachten, te kunnen ruiken.
Habraken heeft een fijne toets is daartoe streng voor zichzelf, een uiterst nauwkeurig man die weet wat hij moet doen om zijn doel te bereiken.. keihard werken en paden bewandelen waar anderen zich niet op durven te begeven.
Toch treft men in zijn werk momenten waarop hij de teugels iets laat vieren, dat door bijvoorbeeld achtergronden op een vrije en organische manier af te beelden en karakteristieke koppen los weg te zetten zonder enige verdere uitwerking.

En juist die combinatie van ernst en precisie tegenover schijnbaar gemak en losheid veroorzaken een .....bijna voodoo achtige aantrekking zodat men het beeld niet blijkt te kunnen loslaten.

Het gekke is eigenlijk dat als men Kees Habraken ziet, dan vermoedt men niets, hij is uiterst geciviliseerd, klein van stuk, praat met zachte stem.

Bij bezoek aan zijn huis in Breda blijkt alles perfect geordend, zijn tuin is wonderschoon, wild,  maar toch gestileerd.
Het huis is brandschoon, in zijn atelier staat alles keurig op de plaats waar het hoort te staan.

Wanneer men dat allemaal ziet en zijn werk aanschouwt dan komt het besef dat deze kunstenaar tot aan de rand van de afgrond durft te gaan, dat hij dit allemaal kan, omdat hij zichzelf lijkt te doorgronden.

Habraken is losgekomen van sociaal constructionisme en heeft een sterke hang naar transcendentaal idealisme. Vandaar ook dat hij uitdrukkelijk geen waardeoordeel met betrekking tot leefwijze van anderen geeft. Medelijden hebben met mede wereldbewoners die zo volstrekt anders leven dan wij in het "beschaafde" westen wordt door Kees resoluut verworpen.

Habraken aanvaardt en is daardoor in staat te ONTMOETEN en heel goed te kijken.

Na gonzo verslaggeving van een Günter Grass,Method Acting van Lee Strasberg lijkt de bescheiden - iet of wat teruggetrokken -stadsgenoot Kees Habraken in staat te kunnen ONTMOETEN en een beleving te ondergaan ten gevolge waarvan hij een werkelijkheid ,de werkelijkheid (?) , kan vangen.

Door het bekijken van zijn werk laat hij ons kijken met zijn ogen in een voor ons andere wereld.